انرژیهای تجدیدپذیر برخلاف تصور عامه‌ی مردم، برای تأمین حجم زیاد انرژی موردنیاز جوامع مدرن و صنعتی مناسب نیستند و گاهی باعث تحمیل هزینه‌ی سنگین و مشکلات متعدد به این جوامع می‌شوند.
در دهه‌ی اخیر در آلمان، برنامه‌ای با عنوان اِنرگیوِنده (Energiwende)، به‌معنی انقلاب انرژی، مطرح شده که درواقع، طرحی برای تولید انرژی با روشی پاک و دوست‌دار محیط‌زیست و کم‌هزینه است که تولید میزان کمی از کربن‌دی‌اکسید را به‌همراه داشته باشد. مجله‌ی نیویورک‌تایمز نیز در سال ۲۰۱۴ در حمایت از این طرح، مطلبی به‌شرح زیر منتشر کرد:
مسئولان بسیاری از کشورهای فقیری که زمانی نیروی برق موردنیاز آن‌ها با نیروگاه‌های زغال‌سنگ تأمین می‌شد، اکنون در‌حال‌بررسی این موضوع هستند که آیا می‌توانند به استفاده از سوخت‌های فسیلی برای تولید برق خاتمه دهند و شبکه‌های برق‌رسان جدیدی ایجاد کنند که نیروی آن‌ها با انرژیهای تجدیدپذیر تأمین شود یا خیر.
درضمن پس از آنکه آلمان برنامه‌ی انقلاب انرژی را مطرح کرد، سازمان ملل و بانک جهانی نیز برای توسعه‌ی استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی و بادی و آبی در کشورهای فقیر درحال‌توسعه، مانند کنیا، میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری کردند.
بااین‌حال، دولت آلمان سال گذشته وادار شد تأخیر در اجرای طرح توقف استفاده از زغال‌سنگ را اعلام کند. این کشور با انتشار بیانه‌هایی اعلام کرد طرح کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای در سال ۲۰۲۰ اجرا نخواهد شد. گفتنی است به‌تازگی، کلیسایی باستانی و جنگلی کهن به‌دلیل بهره‌برداری از منابع زغال‌سنگ موجود در زمین آن‌ها تخریب شد.
پس از اعلام این تصمیم جنجالی، عده‌ای از حامیان استفاده از انرژیهای تجدیدپذیر و سرمایه‌گذاران این حوزه، از جمله ال‌گور و گرین‌پیس، از دولت این کشور انتقاد کردند؛ اما درمقابل، رومه‌نگاران به دفاع از این اقدام برخاستند. یکی از آنان دراین‌باره گفت:
تصمیم آلمان برای کاهش فعالیت‌های مرتبط‌با کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و کربن‌دی‌اکسید، تاحدودی ناشی از بلندپروازانه‌بودن این طرح بود. اگر سایر کشورها فقط به‌‌اندازه‌ی نیمی از فعالیت‌های آلمان تلاش می‌کردند، جهان آینده‌ی پاک‌تری داشت. از دولت آلمان می‌خواهیم در این مسیر دشوار تسلیم نشود و از مسئولان این کشور نیز سپاسگزاریم.
درباره این سایت